Her noktası bizi yeni şeyler bulmaya davet eden evrende keşfedebileceklerimizin bir sınırı var mı?
“Bir insanın keşfedebileceklerinin ve bulabileceklerinin bir sınırı var mı?” en az bir kez aklımızdan geçmiştir. Bu soru, insanlık tarihinin en derin sorularından biridir. Peki biz insanların keşfedebileceklerinin gerçekten bir sınırı var mı?
Kaynak:https://www.youtube.com/watch?v=uzkD5…
Biz insanlar her zaman daha fazlasını isteme eğiliminde olan varlıklarız. Peki hayatta asla ulaşamayacağımız bir çizgi var mı?
Cevap Evet. İnsanlar birçok şeyi başarma kapasitesine sahip olsa da, yapabileceklerimizin ve ilerleyebileceğimiz yerlerin bir sonu vardır.
Biz insanlar gece gökyüzüne baktığımızda onun sonsuza kadar orada olacağını düşünebiliriz. Yıldızlar döngüsel bir biçimde doğuyor ve ölüyor gibi görünüyor. Ancak durum böyle değil.
Örneğin Samanyolu’na bakalım. Çapı 200.000 ışıkyılı kadar uzanan ve 100 ila 400 milyar yıldız içeren bir yapıdır. Sence her yıl burada kaç yıldız doğuyor? Binlerce mi, milyonlar mı?
Cevap 3! Yılda yaklaşık üç yeni yıldız doğuyor.
Evrende var olacak tüm yıldızların %95’i gerçekten doğmuştur ve yıldız oluşum çağının sonuna çok yakınız. Yeni yıldızların oluşumu da yavaşlamaya devam edecek.
Ama bundan çok daha fazlası var ve dünya bizden uzaklaşıyor gibi görünüyor.
Üstelik biz insanların gözlemleyebildiği kadarıyla kozmosu oluşturan toplamda yaklaşık iki trilyon galaksi var ama ne yazık ki ışık hızında seyahat edebilsek bile görebildiğimiz galaksilerin %94’üne sonsuza kadar ulaşamayız. .
Açık olan tek gerçek, biz insanların görebildiklerinin ve ulaşabildiklerinin bir sınırı olduğudur.
Bunun fikri ne kadar korkutucu olsa da, insanların keşfedebileceğinden çok daha fazla gezegen var.
Peki neden bu gezegenlere hiç ulaşamıyoruz?
Bunun için çok geriye gitmemiz gerekiyor çünkü gezegenlerin var olma sebebi Big Bang ile bağlantılı.
Ortalama olarak, Büyük Patlama’dan yaklaşık 136 saniye sonra, dünya küçücük bir güç balonuydu.
Ancak tamamen homojen değildi, bazı parçalar diğerlerinden biraz daha ağırdı ve bunun büyük sonuçları oldu.
Kozmik şişme adı verilen bir süreçte, gözlemleyebildiğimiz evren bir misket boyutundan saniyenin trilyonda biri başına trilyonlarca kilometre hızla genişledi.
Bu o kadar hızlı gerçekleşti ki, yoğunluktaki bu küçük farklılıklar atom altı aralıklardan galaktik aralıklara kadar uzanıyordu. Bu nedenle, dünya daha ağır ve daha az ağır bölgelerden oluşur.
Bu karanlık ceplerde yerçekimi galip geldi ve zamanla bildiğimiz ve bilmediğimiz galaksiler halinde kümelendiler.
Ancak ağır ceplerin dışında, uzayın genişlemesi hiç durmadı. Bu, Yerel Grubun pek çok şeyle çevrili olduğu anlamına gelir.
Ancak bu yapılar ve galaksiler bize kütleçekimsel olarak bağlı değiller.
Evren genişledikçe, bizim ve diğer yerçekimi ceplerimiz arasındaki boşluk daha da büyüyor.
Daha da ilginci, bugün görebildiğimiz galaksilerin çoktan ortadan kaybolmuş olmaları.
Peki kaybolsalar nasıl görürüz dedin değil mi? Onları ışık aracılığıyla görebiliriz. Ve ışığın dünyayı dolaşması için zamana ihtiyacı var, böylece her saniye ışık bize trilyonlarca galaksiden ulaşıyor.
